sábado, 9 de febrero de 2008

Rattle

Ayer por la mañana, en el vagón del Metro en el que yo viajaba, subió un miembro de seguridad con un pastor alemán. Todo el mundo se volvió hacia él. No se suelen ver cosas así salvo excepciones. Todos debimos pensar lo mismo, a juzgar por las miradas.

A la vuelta yo iba apoyada en una de las puertas. Un chico me dio un toque en el hombro y me preguntó:

-¿Es tuya esta bolsa?
-Pues... no. Pensaba que era tuya.
-Qué va...
Preguntamos a dos hombres que estaban cerca y tampoco era suya. Estaba apoyada en la misma puerta, sin estorbar.

El chico y yo nos miramos y levantamos las cejas. El tocó la bolsa con el pie y parecía normal. Yo no me hubiese atrevido a hacer eso. Nos miramos con cara de no saber qué hacer, pero no dijimos nada. La histeria colectiva es peligrosa.

Esperamos un poco y unas tres o cuatro paradas después se levantó un chico, cogió la bolsa y se fue. Respiramos con alivio y nos reímos. Era un turista que no sabía que eso no se debe hacer, muy despreocupado además ante la idea de un posible robo.

Ahora una columna de humo ya no nos parece un incendio, todas las bolsas son sospechosas y los chillidos y la gente corriendo dan miedo. Supongo que a todos se nos pasa por la cabeza: "no habrán puesto una bomba, ¿¿no??". Es una sensación extraña, difícil de explicar. La mayor parte del tiempo no pensamos en ello, pero a veces pasan estas cosas y no se puede evitar reaccionar así.

Después del 11M cambiaron más cosas de las que nos imaginamos. Todos tenemos las imágenes grabadas en la retina. Yo recuerdo la sensación de volver a coger aquella línea, la de todos los días, y las pesadilas.

Ahora, aún después del tiempo pasado, vivimos alerta. Vivimos así por razones de locos, o por la falta de razón de algunos locos. Da rabia.

5 comentarios:

Hematie dijo...

El título del post es a su vez el título de una canción del disco "North Star deserter", de Vic Chesnutt. Si no lo habeis escuchado os lo recomiendo ferozmente.

ayco dijo...

Gracias por la recomendación porque yo no tenía ni idea.

¿No parece como el comienzo de una película?

Falta el después, cuando chico y chica se dan sus números e intiman jajajaja

Jaqme dijo...

Gran post i molt bona recomanació, la de Vic Chessnut. És un gran músic!

Pot ser és que estiguis acostumada a anar en metro i a veure motxilles sense amo, però per què no vares baixar a la propera aturada de metro??? Jo és el que hagués fet, apart d'entrar-me un poc de pànic, clar.

He llegit més de dues vegades aquest post teu, de tant que m'ha agradat. Escrius genial!

Buk dijo...

Vivim en un món boig...

Prenc nota de la recomanació! ;-)

Hematie dijo...

Pues igual sí que parece el principio de una película Rayco, pero no me lo había planteado así, y menos en aquel momento. Ni siquiera recuerdo muy bien al chico.

¡Muchas gracias Jaqme! Me alegro mucho de que te haya gustado. Pues en parte sí que es costumbre, pero no sería la primera vez que cambio de vagón. Además no quisimos asustar a nadie,tampoco sería la primera vez que veo gente corriendo huyendo de un vagón.

Sí que vivimos en un mundo de locos Buk... A veces dan ganas de reír y otras veces dan ganas de parar el mundo y bajarte.