viernes, 5 de septiembre de 2008

Inevitable


A veces pienso que la vida podría ser mucho más sencilla.

Nosotros la hacemos complicada.

A mí me gustaría que fuese menos compleja, pero perdería encanto.

6 comentarios:

Buk dijo...

Mmmmm...és cert que compliquem les coses fins a extrems malaltissos. De lo que no estic jo tan segur és de que la vida perdria encant si fos més senzilla. No trobes que la senzillesa és una qualitat encisadora?

Lastienditas dijo...

No sé si perderia encanto...¿tal vez sería más aburrida? No sé, yo también soy partidaria de la sencillez...
¿De dónde es la foto?

Aji dijo...

Es la esencia de la vida, la complejidad. Eso es lo que nos hace aprender de nuestros errores, madurar como personas y disfrutar mas de las cosas. Aprendemos a conocernos, aunque nunca se llega a conocer a uno mismo. Pero nadie dijo que fuera facil vivir o mejor dicho sobrevivir, verdad?

Bua dijo...

Ahir vespre em digueren, tu ja saps qui, que eres a s'Oratge.
M'haguès agradat saludar-te, Hematie, a tú i al teu acompanyant.
A mem si serà possible unaltre vegada.
Quedes convidada a entrar al meu blog, Es Blog de'n Bua.
I a comentar el que vulguis.
Salut!

Bua dijo...

Por cierto, hoy he escrito un post que, en cierta manera, trata el mismo tema. Nos complicamos mucho, mucho la vida.

Hematie dijo...

A mí me encanta la sencillez, y la preferiría, por lo menos ahora mismo, a la complejidad. Pero cuando todo era sencillo no deseaba lo mismo. Tiendo a pensar que si complicamos los cosas no siempre es sin querer, creo que de alguna forma nos motiva o nos anima.

Lastiendas, la foto está hecha en el nacimento del rio Ebro, en Cantabria, la tierra de mis ancestros, jaja. Han puesto estos carteles tan graciosos, algunos superexplícitos. A ver si pongo un día la foto de uno que señalaba peligro de despeñamiento. Ah, y si podeis algún día, no dejeis de visitarlo, merece mucho la pena.

Bienvenido Bua!! Pues sí, aquel día estaba en s'Oratge. Seguro que nos cruzamos más veces y nos presentamos propiamente. Ahora que puedo me voy a dar una vuelta por tu blog :)

(qué raro ha sido contestar a los comentarios después de tanto tiempo...)